Portret

Michał Białk łączy mistrzostwo pianistyczne z instynktem wykonawczym. Jego interpretacje, tak szlachetne i oryginalne zachowują absolutną pełnię i przejrzystą fakturę również w miejscach orkiestralnej wielkości. Michał Białk kształtuje dźwięki, wsłuchuje się w ich ducha i odkrywa ich ukryte tajemnice. Pod jego palcami akordy rozbrzmiewają jako organiczne, naturalne procesy, nie jako statyczne próby. W tym właśnie leży nowatorstwo jego pianistyki – połączone z natchnionym prowadzeniem wielogłosu w miejscach koincydentalnych zagęszczeń zadziwiając jednocześnie intymnością we fragmentach enigmatycznej, baśniowej wręcz tajemniczości. Ten kto w pianistyce szuka tylko rzemieślniczej, perfekcyjnej powierzchowności nie znajdzie w grze Michała Białka niczego dla siebie. Jego podejście do nowożytnej literatury pianistycznej okcydentu jest przesiąknięte olbrzymią mocą jego muzycznej energii oraz wyśnioną elegancją, która olśniewa oznajmiając potęgę przesłania muzyki.

Andrè Podschun